dinsdag 12 augustus 2014

De Eerste Keer

Het is maandag, 11 augustus 2014.
Sinds begin van dit jaar ben ik vaste gast bij de EWA-bijeenkomsten, dankzij Marie Rebelle. Ik ontdekte haar op Twitter, ik las haar blogs, ik bekeek haar foto's.
Haar website leerde mij dat ik niet gek ben, hooguit anders dan de gemiddelde mens. Marie is sub, net als ik.
Ik ben mijn hele leven al sub, als puber droomde ik al te gehoorzamen aan een Domina, haar bezit te zijn, haar onderdanig slaafje. Steeds weer liep ik voor mezelf weg, voor mijn verlangen, voor mijn levensdroom.
Dankzij Marie, dankzij de mensen die ik via de EWA heb leren kennen, voel ik me vrijer, durf ik toe te geven aan wie en wat ik ben.
Een paar dagen geleden werd ik op Twitter aangesproken door @Dominante_Dame. Zij stelde vragen, zij wilde weten wie ik ben en of ik mij als haar huisdier, als haar sletje zou kunnen gedragen, zou willen gedragen.
Het is maandag en 's avonds moet ik mij bij Mevrouw melden. Ik mag haar Mevrouw noemen, daar ben ik trots op.
Ik heb slechts een vest en een broek aan, ik draag mijn cockcage, een halsband en een riem. Mijn borst en mijn buik en mijn ballen zijn keurig geschoren.
Mevrouw doet de deur open en laat mij binnen. Ik groet haar beleefd en kus haar hand. Zij trekt mij aan de riem, ik moet knielen en haar voeten kussen. Langdurig, onderdanig kussen.
"Uitkleden, sletje!"
Mevrouw noemt mij sletje. Dat is goed, dat wijst mij mijn positie.
Mevrouw loopt om mij heen, Mevrouw keurt mijn lijf, mijn billen, mijn borsten en mijn in de cage opgesloten pik.
Mevrouw zegt mij de cockcage moet afdoen, zodat ze kan controleren dat ik haar voornaam op mijn pikje heb geschreven.
"Dat pikje is voor mij en van mij, sletje!"
Mevrouw wil zien welke speeltjes ik heb meegenomen, de zweep, de tepelklemmen en wat dies meer zij.
Mevrouw zet de tepelklemmen op mijn tepels. Nooit eerder heeft iemand klemmen op mijn tepels gezet, tot vandaag heb ik dat altijd zelf gedaan, om mijn tepels te laten voelen dat ik een sletje ben.
Op handen en knieën sta ik voor Mevrouw, krijg ik mijn eerste pak slaag, met de zweep. De eerste klappen zijn nog niet hard, nauwelijks pijnlijk. Maar alras slaat Mevrouw harder en harder; niet alleen op mijn billen, ook op mijn ballen.
Na 57, bijna 58 het mooiste moment in mijn leven, dankzij de harde klappen, het knallen van de zweep, de pijn, de onderdanigheid ... allemaal dankzij Mevrouw, die zo mooi is, zo lief is, zo streng is.
Omdat mijn erectiestoornis (dankjewel, medicijnen) mij parten speelt, is Mevrouw heel teleurgesteld in mij, boos op mij!
"Jij bent een heel slecht sletje, ondankbaar sletje. Jouw pikje moet altijd stijf voor me zijn, zodat je me kunt verwennen! Je verdient meer straf."
Mevrouw grijpt mij hard bij mijn ballen, harder, ze knijpt. Eigenlijk wil ik schreeuwen van pijn, maar ik weet dat dat niet mag en bovendien doet de stekende pijn mij goed.
Op mijn knieën, mijn hoofd op de grond, mijn armen uitgestrekt voor me, probeert Mevrouw of ze mijn billen echt rood kan slaan. Het is zo fijn, zo heerlijk zo hard geslagen te worden.
Daarna moet ik in de hoek staan, om mijn fouten en mijn zonden te overdenken.
"Je bent een waardeloos sletje! Schaam je!"
Veel later in de nacht mag ik Mevrouw eindelijk aankijken. Ik verdrink in haar betoverende ogen. Mevrouw is zo mooi, zo lief, zo lekker. Het liefst zou ik voor altijd bij Mevrouw willen blijven, zou ik haar slutty pet willen zijn, 24/7 haar sletje willen zijn.
Maar Mevrouw stuurt mij naar huis ... als ik heel lief ben, heel gehoorzaam en onderdanig, dan mag ik Mevrouw misschien ooit weer ontmoeten.
...
Het is dinsdag, 12 augustus, ik voel me de gelukkigste mens op aarde, ik heb de mooiste nacht ooit meegemaakt. Het leven is ineens zo mooi, zo fijn, zo heerlijk.
Allemaal dankzij Mevrouw, omdat zij mijn Meesteres wil zijn en ik haar sletje mag zijn.

zondag 10 augustus 2014

Kasteel Lodensteijn

Mijn laarzen zuigen zich vast, in de zompige modder. Iedere volgende stap kost mij meer moeite. Zweetdruppels paarlen onder mijn helm, over mijn gezicht. Het harnas rammelt, een kraai krast ergens boven mijn hoofd en voor mij ontwaar ik het silhouet van een middeleeuws kasteel.

Roos had mijn halsband afgedaan, mijn cockcage omgedaan. Ze hielp mij in het harnas en nam mij mee naar de rand van het bos.
"Ik heb een opdracht voor je. Aan de andere kant van het bos, in de kerker van kasteel Lodensteijn wordt een maagd vastgehouden. Ik wil dat je die maagd bevrijdt en naar mij brengt."

De ophaalbrug is omlaag, de poort is open. Midden op het binnenplein staat een groot Andreaskruis. Aan weerszijden staat een man, geboeid aan het kruis; de een met klemmen op de tepels, de ander met een ballcuff om.
In de verste hoek van het plein staan naakte mannen brood te bakken en vlees te roosteren. Ze dragen enkelboeien, met een ketting eraan, die aan de kasteelmuur is vastgeklonken.
Een in zwart geklede vrouw loopt op mij af. Ik wil mijn zwaard trekken, maar word bij mijn polsen gegrepen. Handen om mij heen, aan mijn armen, om mijn benen, ze kleden mij behendig en snel uit, terwijl de vrouw schijnbaar emotieloos naar mij kijkt. Ze loopt om mij heen en inspecteert mijn cockcage en mijn billen.
"Hij heeft nog geen brandmerk! Loslopend vee! Breng hem naar de kerker!"

Mijn ogen moeten even wennen aan het donker. Vaag zie ik tralies. Achter die tralies beweegt iets, kreunt iemand, huilt een meisje, de maagd. In de cel naast mij ligt de maagd, de maagd die ik moet bevrijden en naar Roos brengen.
Voorlopig zit ik zelf gevangen in de kerker en heb ik geen idee hoe ik samen met de maagd uit deze kerker kan ontvluchten.
Wat is dit voor een kasteel, waar naakte mannen over de binnenplaats lopen, waar een jonge maagd is opgesloten? En wat heeft Roos met kasteel Lodensteijn?

De vrouw, die van dat zwarte kleed, komt de kerker binnen. Ze doet een celdeur open, niet die van mij, maar die van de maagd.
"Laat zien dat je kunt klaarkomen, dat je hebt geleerd te gehoorzamen. Ik verwacht een spuitend orgasme!"
Ik ben geheel buiten zinnen, snap niets meer van wat er aan de hand is.
Het meisje ligt op de koude, ruwe, harde tegels. Ze heeft haar benen wijd en vingert haar kut, streelt haar clit.
"Morgen krijg je mijn brandmerk," zegt de vrouw, nadat de maagd is klaargekomen.
We moeten hier weg, dat meisje en ik. Ik ben in paniek, ik ben bang. Ik moet die maagd redden, maar vooral wil ik mezelf redden uit dit monsterlijke kasteel.

Tien meter voor mij brandt een fel vuur. De mannen die ik eerder brood zag bakken en vlees zag roosteren, houden nu ijzers in dat vuur; brandijzers om vee mee te merken. Ik zie geen vee, ik zie de maagd vlak voor mij en ik sta er zelf ook, in de brandende zon op de binnenplaats. De vrouw in het zwart is nu vergezeld van vrouwen in blauw, groen, geel, oranje en rood.
Rood, de brandijzers zijn vuurrood!
Ik doe een stap vooruit, ik streel de billen van de maagd, mijn vinger glijdt in haar bilnaad. Niemand ziet hoe ik haar anus vinger, dat zij haar darmen perst.
Ik voel plastic, ik voel iets hards, ik trek aan het plastic, en ineens glijdt een mobiele telefoon uit de kont van het meisje in mijn hand.

Niet lang nadat ik 112 heb gebeld, landt een helicopter op de binnenplaats van kasteel Lodensteijn. Het meisje en ik worden in de helicopter gesleurd. Daarna stijgen we op, vliegen we weg.
Roos staat aan de rand van de landingsplaats. De maagd wordt op de achterbank van de auto van Roos geduwd. Als de portieren zijn dichtgeslagen, rijdt Roos weg, met het meisje en zonder mij.

Vijf vrouwen, in blauw, groen, geel, oranje en rood uniform, lopen op mij af, om mij heen en nemen mij mee; naar kasteel Lodensteijn.