Eindelijk is het 13 maart ...

Het is 13 maart. Eindelijk.

Kort na middernacht belt Jeroen naar Barbara, om haar te feliciteren met haar achttiende verjaardag. Achttien, eindelijk achttien. Het wordt een lang gesprek, waarin Jeroen aan Barbara probeert uit te leggen hoeveel hij van haar houdt, hoe heerlijk het is dat zij en hij nu eindelijk samen op vakantie kunnen, samen kunnen slapen in één bed, seks kunnen hebben zonder protest of verbod van ouders. En Barbara wil horen hoe Jeroen haar kust, zoent, streelt, likt. Zij wil zijn pik in haar hand houden, voelen, trekken. Hij wil haar vingeren, beffen. Samen willen ze genieten, van elkaar, met elkaar, klaarkomen.
's Middags mag Jeroen op verjaardagsvisite komen, taart eten en thee drinken. Barbara's moeder houdt van traditie, van thee en taart, van verjaardagsfeestjes rondom de salontafel. Ze heeft zelfs een stoel versierd en Barbara moet op die stoel zitten. Jeroen mag op de bank zitten, aan de andere kant van de salontafel, dicht tegen Dorien, de zus van Barbara, aan. Zodra Jeroen gaat zitten, legt Dorien haar hand op zijn been.
Barbara heeft onmiddellijk de pest erin, als ze ziet hoe Dorien steeds dichter tegen Jeroen aanschuift, haar hand over zijn bovenbeen richting zijn kruis beweegt. Het is verdorie haar verjaardag en Jeroen is haar vriend! Dorien lijkt daarvan meer te mogen genieten dan zij.

"Kijk, ik heb thee voor jullie!", kondigt de moeder van Barbara en Dorien aan.
Het is vreselijke thee, weet Jeroen. Zwarte thee, veel te lang getrokken, zonder suiker. En hij moet het lekker vinden. Barbara heeft dat steeds weer gezegd, dat hij de thee van haar moeder lekker moet vinden. Want als Jeroen niet aardig is, dan mag hij Barbara niet zien.
De moeder van Barbara en Dorien gaat ook naast Jeroen zitten, op de bank. Hij zit nu klem tussen Dorien en de moeder van zijn geliefde, vriendin, droom. Zijn droom kijkt ondertussen de andere kant op, wil haar vriendje niet ingeklemd tussen haar moeder en haar zus zien.
"Ik heet Judith", zegt de moeder van Barbara en Dorien. En terwijl zij dat zegt, morst zij haar hete thee over de broek van Jeroen. Niet een beetje, ongeveer haar hele kop! Niet alleen over zijn benen, maar vooral op zijn kruis.
"Mam, volgens mij heeft Jeroen in zijn broek gedaan!", zegt Dorien quasi verbaasd. "Kennelijk heeft Barbara een bankplasser aan de haak geslagen. Ik doe zijn broek wel even uit."
Jeroen is met stomheid geslagen en Barbara wil de woonkamer uitrennen.
"Hier blijven en op je stoel!", beveelt Judith haar jarige dochter.
Barbara moet toekijken hoe haar vriend door Dorien wordt uitgekleed. Niet alleen de spijkerbroek gaat uit, alles gaat uit. Jeroen zit helemaal naakt tussen Dorien en Judith. En hij voelt zich hoogst ongemakkelijk, gestresst, in paniek.

Barbara is een mooie meid, met mooi krullend haar, een prachtig lijf, een zachte huid, een heerlijke mond en betoverende ogen. Dorien is net even anders dan haar zus; anders in alles. Ze grijpt Jeroen bij zijn ballen, knijpt in zijn ballen. Zoiets had Barbara nooit gedaan. En zeker niet zo, zo hard.
Jeroen kermt van pijn. Maar niet lang, want Judith duwt haar lippen op zijn lippen, om hem te zoenen. En ze neemt een van zijn tepels tussen haar nagels, om hem te dwingen haar zoenen te beantwoorden.
Ondertussen gespt Dorien Jeroen een collar om, niet om zijn hals maar om zijn geslachtsdeel, en ze gespt een riem aan die collar. De collar zit strak, waardoor Jeroen´s pik stijf wordt en zijn ballen in zijn zak opbollen. Het is een mooi gezicht.
Barbara is geschokt, zit trillend op haar stoel, maar durft niet in te grijpen, durft niet in verzet te komen tegen haar dominante moeder en haar sadistische zus. Barbara is al te vaak gestraft door haar moeder en vernederd door haar zus.
"Mam, mag ik hem uitlaten?", vraagt Dorien aan Judith.

Midden in de nacht, bij een pompstation langs de snelweg * EWA mei 2014

1986 -- De A14 van Magdeburg via Leipzig naar Dresden

Het oponthoud bij de grensovergang Helmstedt/Marienborn duurde korter dan verwacht, dus rijd ik al voor middernacht over de A14 richting Dresden. Vlak voor Leipzig, bij Seelenau an der Saale, is een pompstation met snackbar en een parkeerplaats, waar ik vaker op weg naar Praag overnacht.

Zoals overal in de DDR, schijnen de lantaarns een vaag, mistig licht over de parkeerplaats; ik ben eraan gewend. Ik sluit de auto af, steek een sigaret op en slenter naar de snackbar.

De broodjes zijn er smakeloos en taai, de ersatz-cola smaakt naar chemie, maar Gerlinde maakt alles goed. Ze is rondborstig, getooid met een rode, krullende haardos en ze schijnt, hier in de DDR, de enige vrouw met stralende ogen en een vrolijke lach.

De deur van de snackbar is dicht, op slot. Er brandt wel licht, maar er zijn geen klanten en Gerlinde staat ook niet achter de bar.

Ik klop op de deur, sla hard op de deur, maar niemand reageert.

De deur is en blijft dicht.

Bij mijn auto staat een schaarsgeklede en blondgetooide dame. Ze heet Lena, zegt ze. En ze wil dringend met mij praten; niet hier op de parkeerplaats, maar verderop, bij de afrit Seelenau. Op de een of andere manier komt ze me bekend voor. Ze heeft bekende trekken in haar gezicht, maar ik breng ze niet thuis.

Lena streelt haar tepels en kijkt mij strak aan. Ik doe het portier voor haar open en we rijden samen richting Seelenau.

Lena doet de knoopjes van mijn shirt los, doet mijn broekriem los, doet de rits van mijn broek omlaag. Ze likt aan mijn oor, ze streelt over mijn borst.

“Hier zijn we veilig, hier is geen Stasi”, fluistert Lena in mijn oor, terwijl zij mij verder uitkleedt. En ondertussen streel ik haar haren, haar schouders, haar armen en kus haar wang.

Helemaal naakt, duwt Lena mij de auto uit. Ze leidt me over een bospad de duisternis in, het donker in en doet dan haar zaklantaarn aan, om mij het pad te wijzen.

“Kijk, dat is een mooie boom”, zegt Lena en ze beschijnt een oude, grove den met haar lantaarn. Ik begrijp niet waarom zij die boom zo mooi vindt. Maar ondertussen is mijn penis stijf en kloppend hard, wil ik weten wie Lena is, zou ik haar willen uitkleden en overal willen kussen!

Lena duwt mij tegen de boom, mijn rug tegen de boom, mijn armen om de boom en ze sluit mijn polsen in handboeien.

“Je pik is stijf!”, zegt Lena, “wil je zo graag voor mij klaarkomen?”

Ze streelt mijn ballen en trekt mijn pik; ik voel de zenuwen door mijn rug gieren, voel mijn billen spannen en mijn ballen bollen; mijn pik klopt, mijn eikel is heet, ik wil spuiten ...!

Lena stopt met trekken. Ze zoent mij, zoent mij zoals nooit iemand mij heeft gezoend, zo heet, zo zacht, zo zoet.

“Je mag niet zomaar klaarkomen! Dit is de DDR en dus moet iedereen gehoorzamen aan de partij. Je mag alleen maar klaarkomen als de partij daar toestemming voor heeft gegeven. Dus is het maar goed dat de Stasi hier nooit komt, want als de Stasi ziet dat je voor mij klaarkomt ...”.

Dan heb ik een probleem, concludeer ik. Want Lena is weer gaan trekken, ze zuigt mijn pik, en ik heb geen toestemming van de partij om te spuiten!

In mijn tenen, achter mijn oren, iedere cel in heel mijn lijf trilt van opwinding, zweetdruppels parelen over mijn huid, mijn ballen exploderen, mijn pik wil spuiten, ik wil klaarkomen!

Maar Lena stopt weer, met strelen en trekken. Ze bijt in mijn tepels, ze knijpt in mijn ballen. De pijnscheuten verdrijven de opwinding uit mijn lijf. Ik raak buiten adem en voel me draaierig, gelukkig steunt de boom mij in de rug.

“Je pik wordt slap!”, zegt Lena, “wil je niet meer voor mij klaarkomen?”

Nog voor ik op haar vraag kan reageren, slaat Lena mij met de vlakke hand, hard op mijn ballen. Een heftige pijn in mijn slapen maakt zich van mij meester.

Ze slaat nog een keer en nog een keer, harder en harder.

Mijn ogen draaien in mijn kassen, ik zak door mijn knieën, waardoor mijn armen omhoog, achter de boom, strekken. Het doet pijn, het oprekken van mijn armen, de knieën op de ruwe bosgrond.

Als ik weer bij bewustzijn kom, is het donker. Donker en stil. Waar zou Lena zijn?

Mijn polsen zijn niet meer geboeid, in plaats daarvan is mijn geslacht in een cock cage opgesloten.

Ik zit op mijn knieën, naakt en gekooid, in een bos bij Seelenau en ik heb geen idee wat te doen, behalve wachten tot de zon opkomt, zodat ik kan zien waar het pad is, naar mijn auto.

Er staan twee VOPO’s bij mijn auto. De portieren zijn open, de achterklep staat open. De agenten onderzoeken de inhoud van mijn auto, mijn kleren, mijn bagage, alles.

“Zornig, ein Holländer!”, brult de dikkere van de twee, tegen zijn collega. “Du bleibst hier, ich gehe zurück im Dorf und hohle mir die Stasi. Ich möchte mir nicht die Finger brennen.“

De overgebleven VOPO leunt tegen de auto, speelt met een sleutelbos, doet de pet af, en schudt haar rode haren in het rond. Een vrouw? Alleen in het bos? Er klopt iets niet!

Ik schraap al mijn moed bijeen, ik stap vanachter de boom waar ik verscholen was, ik loop naar mijn auto, recht op de vrouw af.

Ze trekt haar pistool niet, maar wijst met haar vinger naar de grond, beveelt me te kruipen, kruipen voor haar, kruipen naar haar toe. Zij weet wie ik ben, heeft mijn paspoort gezien, ze heeft mij allang herkend. Het is Gerlinde? Het is Gerlinde!

En ze laat me knielen, knielen voor haar.

Ze werpt een minachtende blik op mijn lijf, op mijn gekooide geslachtsdeel. Ze rammelt met de sleutelbos en glimlacht geheimzinnig

Ik heb altijd gedacht dat zij mij ook leuk vond, zoals ik haar leuk vind. Het is niet voor niets dat ik altijd even pauze nam, iets ging eten en drinken, soms zelfs overnachtte op “Rastplatz Seelenau an der Saale”. Ik droomde zelfs van haar, als ik weer terug was in Nederland.

“Wilde je echt klaarkomen voor mijn dochter?”, vraagt ze me. Ze verwart mij, met die vraag, want ik wist niet dat Gerlinde een dochter heeft, ik weet niet of Lena haar dochter is. Hoe weet Gerlinde dat Lena mij naar hier heeft ontvoerd, dat ze mij heeft afgetrokken, dat ik niet ben klaargekomen, terwijl ik dat wel had gewild? En heeft zij de sleutel van mijn cock cage, kan zij mij werkelijk bevrijden van mijn kooi?

“Ja, dus!”, concludeert zij uit mijn getwijfel en gestamel.

Gerlinde beveelt mij in te stappen in mijn auto, niet achter het stuur, niet op de bijrijdersplaats, maar in de kofferbak. Mijn plek is alles behalve comfortabel, de autorit over hobbelende paden en daarna over een betonplatenweg is onplezierig en pijnlijk. Ik ben blij als de auto eindelijk geparkeerd wordt en stilstaat.

Stil. Stilte.

Ik had gedacht dat Gerlinde me zou bevrijden, dat zij mijn reddende engel is. Maar er gebeurt niets. Ik lig in het donker, ik hoor niets en niemand, ik lig in de achterbak van mijn eigen auto.

Waar ben ik? Op de parkeerplaats van “Rastplatz Seelenau an der Saale”, op het binnenplein van het Stasi-kantoor in Seelenau?

Hoe laat is het? Wie doet de kofferbak van mijn auto open?

Ik ben bang, bang voor wat gaat komen.

Alle lichten gingen uit * EWA maart 2014

Het Licht * Versie - 1

Thema: Je bent net klaar met het laatste rapport en gereed om naar huis te gaan. Op het moment dat jij de deur van jouw kantoor bereikt, gaan alle lichten uit. Wat gebeurt er dan?

Het is weer zo'n maandag. Voor dag en dauw ben ik naar het hoofdkantoor gereden, omdat er rapporten gemaakt moeten worden voor de wekelijkse reviews op dinsdag. Maandagen zijn dramadagen. Ik zit al voor 7 uur achter mijn computer, om data uit allerlei systemen te importeren. Die data verwerk ik in een voorlopig rapport, dat vervolgens moet worden aangevuld door de collega's van finance en van sales.
En dan begint de ellende. De collega van finance zegt andere prioriteiten te hebben, de collega van sales heeft tijd nodig om de sales data te manipuleren. Het is iedere maandag hetzelfde liedje, dat ik pas aan het einde van de middag alle input compleet heb en geconsolideerd.
Pas dan kan ik het rapport met de General Manager bespreken, die natuurlijk klaagt dat ik het rapport pas zo laat klaar heb en bovendien nog allerlei getallen en conclusies anders wil dan de waarheid is.

Het is zes uur, ik ben al elf uur op kantoor, alle collega's zijn weer naar huis en ik ben nog steeds bezig de waarheid mooier te maken dan zij is.
Op de gang hoor ik een stofzuiger. Het is Jasmine, zij maakt schoon. Het sanitair, de gangen, de kantoren; althans op de zesde verdieping. Jasmine is mooi. Ze heeft prachtige ogen, donkerbruine ogen. Ze heeft zwart haar, glanzend zwart, stralend mooi. Haar huid is volmaakt, bruin, gaaf, zacht.
Hoe oud zou ze zijn? Twintig, vijfentwintig? In ieder geval is ze heel veel jonger dan ik, en heel veel mooier. Jasmine is als een prinses zo mooi, met haar betoverende ogen, haar prachtig ronde vormen, haar heerlijk zuidelijke geur.

Zeven uur, het rapport is klaar. Ik stuur het rapport naar alle deelnemers van de review op dinsdag. Ik sla het rapport op, in de cloud-sectie, waartoe de deelnemers van de review toegang toe hebben. Ik doe en doe en doe.
En dan doe ik de computer uit. Ik zucht. Ik moet nog naar huis, moet nog een maaltijd koken en eten. Na dat eten wil ik snel naar bed, want op dinsdag moet ik weer vroeg op kantoor aanwezig zijn, voor de reviews. De maandag is echt een dramadag.
Mijn spullen, mijn papieren zitten in mijn koffer, de koffer kan dicht. Ik schakel het licht in mijn kantoor uit en op hetzelfde moment gaan alle lichten uit; althans op de zesde verdieping. Het geluid van de stofzuiger verstomt. Ik hoor een gil. Ik kijk om me heen en ik zie niets.

Ik zie niets, het is aardedonker. Geeft niet, ik ken de weg naar de parkeergarage met mijn ogen dicht. Dus ik loop, met mijn koffer in de hand, in het donker de gang op.
Ineens realiseer ik me dat Jasmine hier ook moet zijn, zoekend naar een weg naar buiten. Ik heb haar immers horen gillen, ik heb haar voetstappen gehoord. Waar zou ze zijn?
Ik zie niets, het is aardedonker en op de tast probeer ik de deur naar het trappenhuis te vinden.

Een hand op mijn borst houdt mij tegen. Ik schrik, mijn hart slaat over. Er gaat een stroomstoot door mijn lijf. Zenuwen gieren door mijn lijf. Mijn hart bonst in mijn keel.
Een vinger streelt mijn wangen, mijn hals, mijn nek; zacht en teder. De zenuwen onder mijn huid, lijken een hotline naar mijn geslachtdelen te hebben. Een vurige signaal gaat door mijn lichaam, bereikt mijn pik, die onmiddelijk reageert. Mijn bloed stroomt naar mijn geslacht, mijn penis zwelt.
Twee handen doen een collar om mijn hals, strak, zodat ik even naar adem snak. Ineens, in het volslagen donker, ben ik aangelijnd, word ik meegeleid naar .. ik weet niet waar.
Ik ben tegelijkertijd bang en opgewonden. Zouden het de handen van de prachtige Jasmine zijn, die mij naar haar plekje leiden?

Ze houdt mij vast. Ze kleedt mij uit. Ze pakt mijn hand, leidt mijn hand over haar buik, naar haar onderbuik. Ze draagt geen slip onder haar rok. Haar poes is nat, sappig, warm, heet.
Ik voel ineens een tepel tegen mijn mond, een tepel die gelikt en gekust wil worden. Ze ruikt lekker en smaakt heerlijk; haar huid, haar borsten, haar tepels.
En zij pakt me bij mijn ballen, waardoor mijn pik stijver wordt, hard, warm, trillend, kloppend. Ik ben ademloos, ik voel het zweet op mijn voorhoofd, mijn ballen branden, mijn pik wil in haar! Haar? Haar haar streelt mijn wangen, zacht, kietelend, warm, heerlijk; mijn huid trilt, ik voel haar in iedere cel van mijn lichaam. Haar vingers glijden door mijn haar, haar hand duwt mijn hoofd naar beneden, dwingt mij je knielen.

Ik til haar rok omhoog, mijn neus raakt haar gladgeschoren buik, mijn lippen kussen haar zachte huid. Ik ruik haar poes, mijn tong proeft haar zoete sappen. Mijn lippen kussen haar lippen, mijn tong glijdt tussen die lippen in haar poes, likkend en zoekend naar haar clitoris.
Ze draait mij om, ze legt mij neer op de vloer, ze neemt plaats op mijn gezicht, haar poes op mijn mond. Ik lik en zuig met passie, diep in haar, over haar clitoris, teder en liefhebbend. Zij kreunt, zij trilt, zij neemt mijn pik in haar hand en trekt. Ze trekt me stevig, ik voel haar vingers om mijn pik, over mijn eikel. Mijn pik lijkt nog verder op te zwellen, wil exploderen en spuiten. Ik lik nog sneller, nog krachtiger en slurp haar sappen, slik haar sappen. Zij kreunt harder, luid, schreewend en haar lichaam schokt ongecontroleerd.
En dan buigt zij voorover, neemt mijn eikel in haar mond. Ik ben alle controle kwijt, kom spuitend klaar, met zoveel kracht als ik nooit eerder heb gevoeld.

Ze staat op, ze loopt van mij vandaan. Ik hoor haar voetstappen, ik hoor een stoel schuiven en dan is het stil.
Het is donker en stil. Op die collar na ben ik naakt, lig ik ergens op de zesde verdieping op mijn rug. Waar zijn mijn kleren, waar is mijn koffer? In paniek kruip ik op handen en knieen door de gang, op zoek naar mijn spullen.
Ineens knipperen de TL-buizen, een seconde later is de gang weer helder verlicht.
Mijn kleren en mijn koffer liggen een tiental meter van mij vandaan, bij een stoel. Op de stoel zit Petra, de secretaresse van de General Manager. Ze kijkt me aan, glimlacht mysterieus. Ze likt haar vingers en doet haar rok recht.

Het Licht * ALTERNATIVE

Thema: Je bent net klaar met het laatste rapport en gereed om naar huis te gaan. Op het moment dat jij de deur van jouw kantoor bereikt, gaan alle lichten uit. Wat gebeurt er dan?

Het is weer zo'n maandag. Voor dag en dauw ben ik naar het hoofdkantoor gereden, omdat er rapporten gemaakt moeten worden voor de wekelijkse reviews op dinsdag. Maandagen zijn dramadagen. Ik zit al voor 7 uur achter mijn computer, om data uit allerlei systemen te importeren. Die data verwerk ik in een voorlopig rapport, dat vervolgens moet worden aangevuld door de collega's van finance en van sales.
En dan begint de ellende. De collega van finance zegt andere prioriteiten te hebben, de collega van sales heeft tijd nodig om de sales data te manipuleren. Het is iedere maandag hetzelfde liedje, dat ik pas aan het einde van de middag alle input compleet heb en geconsolideerd.
Pas dan kan ik het rapport met de General Manager bespreken, die natuurlijk klaagt dat ik het rapport pas zo laat klaar heb en bovendien nog allerlei getallen en conclusies anders wil dan de waarheid is.

Het is zes uur, ik ben al elf uur op kantoor, alle collega's zijn weer naar huis en ik ben nog steeds bezig de waarheid mooier te maken dan zij is.
Op de gang hoor ik een stofzuiger. Het is Jasmine, zij maakt schoon. Het sanitair, de gangen, de kantoren; althans op de zesde verdieping. Jasmine is mooi. Ze heeft prachtige ogen, donkerbruine ogen. Ze heeft zwart haar, glanzend zwart, stralend mooi. Haar huid is volmaakt, bruin, gaaf, zacht.
Hoe oud zou ze zijn? Twintig, vijfentwintig? In ieder geval is ze heel veel jonger dan ik, en heel veel mooier. Jasmine is als een prinses zo mooi, met haar betoverende ogen, haar prachtig ronde vormen, haar heerlijk zuidelijke geur.

Zeven uur, het rapport is klaar. Ik stuur het rapport naar alle deelnemers van de review op dinsdag. Ik sla het rapport op, in de cloud-sectie, waartoe de deelnemers van de review toegang toe hebben. Ik doe en doe en doe.
En dan doe ik de computer uit. Ik zucht. Ik moet nog naar huis, moet nog een maaltijd koken en eten. Na dat eten wil ik snel naar bed, want op dinsdag moet ik weer vroeg op kantoor aanwezig zijn, voor de reviews. De maandag is echt een dramadag.
Mijn spullen, mijn papieren zitten in mijn koffer, de koffer kan dicht. Ik schakel het licht in mijn kantoor uit en op hetzelfde moment gaan alle lichten uit; althans op de zesde verdieping. Het geluid van de stofzuiger verstomt. Ik hoor een gil. Ik kijk om me heen en ik zie niets.

Ik zie niets, het is aardedonker. Geeft niet, ik ken de weg naar de parkeergarage met mijn ogen dicht. Dus ik loop, met mijn koffer in de hand, in het donker de gang op.
Ineens realiseer ik me dat Jasmine hier ook moet zijn, zoekend naar een weg naar buiten. Ik heb haar immers horen gillen, ik heb haar voetstappen gehoord. Waar zou ze zijn?
Ik zie niets, het is aardedonker en op de tast probeer ik de deur naar het trappenhuis te vinden.

Een hand op mijn borst houdt mij tegen. Ik schrik, mijn hart slaat over. Er gaat een stroomstoot door mijn lijf. Zenuwen gieren door mijn lijf. Mijn hart bonst in mijn keel.
Ik hoor stemmen, vrouwenstemmen, maar ik versta niet wat er gezegd wordt. Mijn handen worden op mijn rug geboeid en stoffen kap wordt over mijn hoofd gedaan. Handen glijden over mijn colbert, van mijn schouders, over mijn borst. De gesp van mijn broekriem, de knoop van mijn broek, de rits; overal voel ik handen en mijn broek glijdt omlaag, over mijn knieën, op mijn enkels.
Mijn geslachtsdeel wordt vastgepakt, een hand om mijn pik, een hand om mijn ballen. Er wordt iets over mijn eikel gesmeerd. En dan voel ik plotseling iets in mijn urinebuis naar binnen glijden, tegelijkertijd iets om mijn pik glijden.
Het duurt even, maar dan realiseer ik me dat me dat mijn geslachtsdeel wordt opgesloten in een kuisheidskooi, een peniskooi. De kooi om mijn pik, de ring om mijn ballen, het slot op de kooi; het gaat allemaal heel snel!
Vervolgens gaat mijn broek weer omhoog, de knoop dicht, de riem om.

Ineens hoor ik het geluid van de stofzuiger weer. Ik hoor een kreun. Maar ik zie niets, vanwege de kap over mijn hoofd. De boeien om mijn handen, op mijn rug, beginnen steeds meer te knellen. Die boeien moeten af, de kap moet van mijn hoofd.
Ik schuifel voorzichtig in de richting van de stofzuiger, in de hoop dat Jasmine daar is en mij kan bevrijden van de boeien. En inderdaad ligt daar iemand, naast de stofzuiger. Het is heel lastig, maar het lukt me op mijn knieen te knielen, naast haar te gaan liggen, zodat zij mijn boeien kan losknopen.
Ik doe de kap van mijn hoofd, zie dat het licht weer aan is, zie dat niet Jasmine naast de stofzuiger ligt, maar Petra, de directie-secretaresse.

"Wat doe jij hier?", vraag ik.
"Ik moest terug, de agenda van morgen klopt niet, alles moet anders, ook de rapporten moeten anders!", zegt Petra.
"O o o, maar ik ben niet meer hier, om nieuwe rapporten te maken!", schreeuw ik, "ik moet eten en slapen!"
"Ik denk dat jij weinig te willen hebt", reageert Petra en ze neemt me mee naar haar kantoor.

We werken tot diep in de nacht, om het programma voor de dinsdag om te werken, om de rapporten bij te stellen. Als Petra naar huis gaat, zegt ze dat ik beter op kantoor kan blijven. Heen en weer rijden naar mijn huis is tijdverspilling.
Ze heeft gelijk, een uur heen en een uur terug laat weinig slaaptijd over.

Eenmaal alleen op het hoofdkantoor bekijk ik in het toilet de peniskooi. Het is echt een kooi, om mijn pik; met een ring achter mijn ballen; gesloten met een hangslot, waarvan ik de sleutel niet heb.
Voor alle zekerheid probeer ik het zittend op het toilet, of ik kan plassen met die kuisheidskooi om mijn geslachtsdeel. Gelukkig lukt dat.
Daarna ga ik terug naar mijn eigen kantoor, op de zesde verdieping. De stofzuiger staat nog steeds in de gang, maar de stekker zit niet meer in het stopcontact.
Wat zal ik doen? Slapen in mijn bureaustoel?
Ik doe de computer aan, wil een beetje surfen en mail lezen. Mail lezen had ik misschien beter niet kunnen doen, of juist wel.
Er is een mail van *anonymous*, dat ik gehoorzaam moet zijn, opdrachten onvoorwaardelijk moet uitvoeren, als ik ooit het sleuteltje van het slot van mijn kuisheidskooi wil ontvangen.
Wie is *anonymous*?

De hele dinsdag ben ik druk, vanwege alle reviews. Ik voel de peniskooi nauwelijks, ik heb er geen tijd voor.
"We gaan nog wat drinken, in de kroeg, om de hoek. Jij gaat toch ook mee?", hoor ik Petra zeggen en meteen ben ik in de war. Ik moet wel meegaan, ik wil de sleutel van die peniskooi! Maar vind ik die sleutel als ik met Petra naar de kroeg ga?
Aan de bar sta ik tussen veel vrouwen, naast Petra, Sonja, Jennifer, Heleen, Monique, Sophie ...
Janine brengt mij een volgend biertje, kruipt dicht tegen me aan. Mijn pik wil stijf worden in de kuisheidskooi, maar dat kan niet. Dus doet mijn penis pijn, als Janine haar hand op mijn dijbeen legt.

Wie heeft de sleutel? Ik wil geen peniskooi dragen!
Janine fluistert in mijn oor dat zij een witte wijn wil en daarna met mij chinees wil eten ... Als zij de sleutel heeft, de sleutel van mijn peniskooi, wil ik graag met haar mee. Zonder kooi zou ik nog liever met haar mee gaan!
Petra fluistert in mijn andere oor, dat Sonja, Jennifer, Heleen, Monique, Sophie en Janine mij heel leuk vinden, dat ik niet alleen met Janine mag flirten, dat ik alle dames een drankje moet aanbieden.
Volgens de mail van *anonymous*, moet ik gehoorzamen. Maar aan wie?
Terwijl ik Sonja haar cuba-libre geef, voel ik de hand van Heleen op mijn bil, de schouder van Monique tegen mijn schouder. De ogen van Sonja, de hand van Heleen, de schouder van Monique bezorgen mij een erectie, die niet past in de peniskooi. Mijn pik zit klem, de ring klemt, mijn geslachtsdeel doet pijn.
"Moet jij niet eens naar huis? Je koffer staat nog op kantoor!", zegt Petra tegen mij. Het klinkt als een opdracht, dus gehoorzaam ik braaf.

Eenmaal op de zesde verdieping hoor ik de stofzuiger. Ik hoop dat Jasmine mij kan helpen, dat zij de sleutel heeft van mijn kuisheidskooi. Ik hol haar kant op en zie dan ... een andere vrouw; alles bahalve Jasmine.
Stotterend vraag ik waar Jasmine is.
"Jasmine? Ik ken geen Jasmine, er werkt hier geen Jasmine, er heeft hier nooit een Jasmine gewerkt", zegt de vrouw. Ze heeft een brief voor mij. Ik scheur de envelop open en lees, met stijgende verbazing, wat er op papier staat:
"Vanavond heeft Jennifer de sleutel van jouw peniskooi. Ze wacht al op je, dus haast je ..."

VOICEMAIL * EWA januari 2014

Het was een zware week geweest. Toen ik op maandag naar het hoofdkantoor in Amsterdam reed, kon ik niet weten dat ik voor spoedoverleg naar London zou moeten vliegen, en daarna naar Paris.

Eenmaal geland op Schiphol voelde ik de ontspanning in mijn lijf, het uitzicht op een leuk, onspannen weekeinde. Nadat ik mijn koffer van de loopband had gepakt, door de douane was, in de ontvangsthal liep, zette ik mijn telefoon aan.

De telefoon piepte vijf keer, vijf nieuwe berichten, vijf voicemails.

Daar zat ik niet op te wachten, nog meer werk, nog meer gedoe. Ik twijfelde, zou ik de voicemails afluisteren of niet? Ik stond al bij de bus, naar de parkeerplaats waar mijn auto stond.

In de auto, op de A4, bel ik toch maar het voicemailnummer.

Het is niet iemand van het werk.

Ik luister naar de stem van een vrouw, ik herken de stem niet.

“Rijd naar hotel IBIS, meldt je daar bij de receptie als gast van kamer 112. Beluister de volgende voicemail pas als je op kamer 112 bent”.

Verward rijd ik naar hotel IBIS. Ik ken de weg daarheen, ik ben er vaker geweest.

Wier stem was dat, op de voicemail?

Eenmaal in hotel IBIS meld ik me bij de receptie. De receptionist kijk mij onderzoekend, verbaasd aan; maar geeft mij uiteindelijk de sleutel van kamer 112 en een pakketje.

“Niet Openen”, staat op het pakje.

De hotelkamer is nagenoeg leeg. Er staan alleen een bed en een kast; geen televisie, geen koelkast, zelfs geen schemerlamp.

Ik zet mijn koffer neer, leg het pakketje op het bed, en beluister de tweede voicemail.

“Kleed je helemaal uit! Helemaal! Ruim je kleren op in de kast, maak het pakketje open en volg de instructies!”

Ik voel spanning in mijn lijf, druppeltjes op mijn voorhoofd, maar doe wat per voicemail is opgedragen. Ik kleed me uit, hang mijn kleren in de kast ... ook mijn autosleutels en papieren leg ik in de kast. Ik sta naakt in de hotelkamer en scheur het pakketje open.

Ik heb wel vaker gekke dingen gedaan, D/s-avonturen beleefd.

Ja, ik ben sub! Mijn hele leven al! En ik ben blij dat ik M ooit heb ontmoet .. na zoveel relaties en zelfs twee huwelijken eindelijk een vrouw die mij begrijpt, mij wil bezitten, aan wie ik mij met liefde nederig onderwerp.

Bovenop, in het pakketje, ligt een briefje -getypt- en ik heb geen idee van wie!

“Beluister nu voicemail nummer 3!”

Ik heb natuurlijk gezien wat er verder in dat pakketje ligt; tepelklemmen, buttplug, koorden, blinddoek, handboeien en wat dies meer zij.

De derde voicemail: “Doe de deur op een kier en doe de blinddoek op, zorgvuldig, zodat je niets ziet!”

Wie is deze opdrachtgeefster? Dat is sub ben, dat weten meer mensen, maar de enige aan wie ik mij echt heb gegeven, de enige die mij als Haar sub heeft genomen, is M.

En dit is niet de stem van M!

Ik doe de deur van kamer 112 op een kier, ik zet de blinddoek op & ga op de rand van het bed zitten. Ik wacht, ik wacht lang.

Ik zie niets, maar hoor mensen over de gang lopen, met hun trollies, hun koffers, hun gebrabbel.

Dan ineens hoor ik voetstappen in mijn kamer. Voor ik t weet word ik achterover geduwd, lig ik op mijn rug, op het bed.

Zoals M mij geleerd heeft, doe ik mijn armen en benen wijd.

Er zijn tenminste twee personen in de kamer, want tegelijkertijd worden mijn linker en rechter polsen aan mijn enkels gebonden. En terwijl er klemmen op mijn beide tepels worden gezet, wordt mijn kont gepenetreerd door de buttplug uit het pakketje.

Iemand, ik weet niet wie, houdt de telefoon aan mijn oor, laat mij de vierde voicemail horen. Het is dezelfde, voor mij onbekende stem, die zegt:

“Het is tijd dat je een nieuwe dimensie in je leven ontdekt. Als je goed je best doet, ben je over een uur een vrij mens!”

Ik heb geen idee wat me te wachten staat, maar op de een of andere manier ervaar ik de boodschap als onheilspellend; ik vrees het ergste.

Een hand grijpt mijn pik, ik voel scherpe nagels in mijn vlees. Een tweede hand kneedt mijn ballen. Ik kreun, niet van genot, wel door de pijn op mijn lid.

Links en rechts naast mijn lijf voel ik twee onderbenen, twee knieën.

Iets warms raakt mijn lippen; ik weet onmiddellijk dat het een penis is, een stijve en harde penis.

Een siddering trekt door mijn lijf. Ik heb niets met mannen, noch met hun geslachtslid!

Maar ik heb geen keuze, ik open mijn mond en meteen glijdt die penis in mijn mond.

De greep om mijn ballen wordt nog heftiger, de nagels priemen diep in mijn pik.

Ik lik de eikel in mijn mond, ik zuig de penis. Het is een krachtig, hard en groot geslachtslid. Mijn tong voelt de kloppende aderen op die penis, de eikel raakt mij achter in mijn keel.

Pijpen, ik heb t nooit gewild, nooit gedaan, maar het overkomt mij nu, gewoon; en er is geen ontkomen aan!

Tot mijn eigen verbazing doe ik mijn best, zoals in de voicemail was gevraagd. Ik lik en zuig de pik die mijn mond penetreert. De eikel raakt mijn huig, gaat daaraan voorbij. De pik wordt nog harder, stijver, dikker, langer. De man kreunt van genot, als zijn penis in mijn keel glijdt.

Hij komt klaar, spuit zijn zaad in mijn mond, achterin mijn keel!

De greep op mijn pik en in mijn ballen is plotseling weg; ik slik het sperma door.

Alsof ik weet hoe het hoort, blijf ik zuigen, lik ik verder, zodat ik ook de laatste druppels kan opslurpen en doorlikken. Ik voel mij naakt, vernederd, verkracht.

Het is inmiddels stil in de hotelkamer. De klemmen pijnigen mijn tepels, de buttplug martelt mijn kont. Ik worstel met de koorden om mijn enkels en polsen; ik wring één hand uit die boeien, waarmee ik de knopen van de koorden kan losmaken.

Eindelijk kan ik de klemmen van mijn tepels verwijderen, hetgeen nog eens, nog meer pijn doet. En voorzichtig verwijder ik de plug uit mijn kont. Ik voel me een slet, minderwaardig, gebruikt; en ik heb overal pijn. Kreupel doe ik mijn kleren aan, pak ik mijn spullen bij elkaar, verlaat ik kamer 112, strompel ik naar mijn auto.

Ik zucht, ik haal diep adem en bedenk me dan ineens dat er nog een voicemail moet zijn!

Ik schakel de telefoon om naar de carkit, druk op voicemail afluisteren ...

“Dit is de voicemail-dienst van KPN. U hebt 4 beluisterde berichten, u hebt 1 onbeluisterd bericht. Kies 1 voor afspelen van onbeluisterde berichten, kies 2 voor ...”

Ik kies meteen een 1, en hoor de stem van M.

“Dag lieverd! Ik hoop dat je een goede vlucht hebt gehad en dat je heel gauw naar huis komt! Ik heb een heelijke verrassing voor je, waarvan we samen zullen genieten!”