woensdag 1 april 2015

Liza

De trein naar huis staat al klaar op spoor 11. Liza en ik moeten ons haasten door de stationhal, de trap af naar het perron om onze trein te halen. Enigzins buiten adem ploffen we tegenover elkaar neer op de laatste vrije zitplaatsen in de coupé.
"Wat was je weer stom bezig vandaag, met je wapperende schaamlippen en trillende tepels! Kun je niet gewoon je mond dichthouden als wij teksten bespreken die er wel toe doen? Denk maar niet dat iemand die miezerige inktspatten van jou wil lezen of geïnteresseerd is in jouw stupide kanttekeningen bij de prachtige pennenvruchten van mijn lieve vriendinnen en vrienden."
Liza´s snerpende stem schalt door de coupé en doet het fluiten van de conducteur verstommen.
Ik wil de iPad uit mijn tas pakken, maar Liza schopt mij tegen mijn scheenbeen.
"Je weet hoe belangrijk deze EWA-meetings voor mij zijn! En dan kom jij met je platvloerse tiet-en-kont opstel, met jouw schaamteloze opsomming van vrouwvijandelijke obsceniteiten. Je houdt ook werkelijk geen enkele rekening met mij, met wat ik voel, met hoe ik me voel."
Liza spreekt zo luid dat zij zelfs in de volgende coupé letterlijk te verstaan is.
"En dan kijk je de hele tijd naar de borsten en de benen van al mijn vriendinnen! Jij denkt natuurlijk dat ik niet zie waarheen jouw ogen gaan en hoe je zit te lonken. Het enige waaraan jij kunt denken is hoe jij die vrouwen in bed kunt krijgen. Voor jou telt alleen jouw libido en is een vrouw alleen een lustobject."
Liza wordt onderbroken door de conducteur, een vrouw met een zachtaardige, vriendelijke en vrolijke blik. Ik geef haar onze OV-kaartjes, zodat zij die kan controleren. En ik wens haar een goedemiddag, nadat zij mij die kaartjes weer heeft teruggeven. Ze glimlacht minzaam.
"Jullie mannen beoordelen vrouwen alleen op hun borsten en billen! Borsten en billen moeten rond zijn en strak staan. En tepels moeten 24 uur per dag stijf zijn. En zodra er ook maar aan één criterium niet is voldaan, dan krimpt jullie wanstaltige zwellichaam ineen en verwordt tot een rimpelig stokje, waarmee je niet eens een klodder slagroom kunt doorboren."
Een aantal van de andere passagiers kijkt inmiddels met fronsende wenkbrauwen en verstoord in onze richting. Ook in mijn richting, terwijl ik nog helemaal niets heb gezegd, afgezien die goedemiddag-groet aan de conducteur.
Ik wil op mijn horloge kijken, weten hoelaat het is. Maar Liza schopt mij opnieuw, nu tegen mijn andere scheenbeen.
"En jij, jij bent echt de ergste van alle mannen, met je porno-obsessie! Ik weet zeker dat die hele iPad van jou volstaat, met benen, billen en borsten. En dat je iedere avond een foto uitzoekt, om je bij af te trekken. Zo´n minkukel ben jij wel, dat je klaarkomt op mooie photoshop plaatjes van mooie, maar voor jou onbereikbare vrouwen. Denk jij nou echt dat vrouwen op jou en jouw hitsige pik zitten te wachten? Als ik straks thuiskom heeft mijn vent het eten klaar, dan verwent hij mij met al zijn lekkers, dan geniet ik een heerlijke nacht."
Liza wil misschien nog wel meer zeggen, maar de conducteur roept om dat we, Liza en ik, ons station naderen, dat we onze bagage moeten meenemen en niet moeten vergeten uit te checken.
Ik breng Liza en haar bagage naar de taxi-standplaats en slenter daarna rustig naar huis. En thuis ligt er een kaartje op mijn deurmat, een kaartje van een vriendin, een kaartje met een hartje.
"Misschien moeten we een keer afspreken," staat er op dat kaartje geschreven. Het is een mooi handschrift. Ik hoop dat haar ogen ook zo mooi zijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten