Ik noem haar belblondje, omdat ze blond is, omdat ze altijd loopt te bellen als ze een rondje doet met haar hondje. Ze woont in de buurt, zij met die heel lange blonde haren en dat dartelende hondje. De frequentie van haar rondjes hangen niet af van het hondje, maar van haar belbehoefte. Soms komt ze wel tien keer per ochtend voorbij, met de telefoon aan het oor en het hondje slenterend achter haar aan.
Het is donderdagochtend, de ochtend van een thuiswerkdag. Ik ben vroeg opgestaan, maar loop nog steeds slechts in een badjas gekleed door het huis. Tot mijn verbazing, tot mijn schrik gaat de deurbel. Er belt nooit iemand bij mij aan, afgezien van collectanten en jehova getuigen. De bel gaat nog een keer en nog eens. Het klinkt naar paniek.
Ik doe de deur open, het belblondje stormt naar binnen en gilt: "Mijn telefoon is gevallen, hier voor de deur! En nu doet-ie het niet meer! Ik moet onmiddellijk bellen. Waar is je telefoon?"
Voordat ik heb kunnen reageren, heeft zij mijn telefoon al van tafel gegrist, een nummer gekozen en vervolgt zij het gesprek dat kennelijk afgebroken was doordat belblondje haar telefoon had laten vallen. En ondertussen holde haar hondje kwispelend door mijn woonkamer, over de bank, om mijn benen, onder mijn badjas.
"O, wat is dat dan?" vraagt belblondje, nadat ze eindelijk klaar is met haar telefoongesprek.
Ik stotter dat dat buttplugs en dilators zijn. Stom van mij dat ik die speeltjes gewoon op tafel heb liggen, maar ik ben niet gewend op bezoek en zeker niet op onaangekondigd bezoek.
"En wat doe jij met die dingen?" vraagt zij quasi onwetend en uiterst uitdagend. "Nou, vertel!"
Omdat ik alleen maar stotter en niet uit mijn woorden kom, pakt belblondje de grootste buttplug. Ze kust het puntje van de plug en beveelt mij voor te doen wat ik ´s avonds met die buttplug doe.
Ze staat voor me, bijna tegen me aan. Ik kan geen kant op. Ik pak de plug aan, ik duw de plug tegen mijn kont, langzaam in mijn kont, diep in mijn kont, totdat het dikste deel voorbij de sluitspier is.
"Doe die badjas uit, ga zitten en laat zien hoe diep je zo´n dilator in je pikje kunt duwen!"
Ik weet niet anders dan te gehoorzamen, hoewel de gordijnen open zijn en iedereen die voorbij loopt mij zou kunnen zien, hoewel belblondje mij de dikste dilator aanwijst. De dilator verdwijnt op twee centimeter na, volledig in mijn plasbuis. En belblondje kijkt tevreden, triomfantelijk.
"Klein pikje heb je, trouwens. Ik begrijp ineens waarom je hier alleen woont. Blijf hier braaf zitten. Ik ga even weg, maar kom straks weer terug!"
Ze pakt mijn sleutels, mijn huissleutels en mijn mijn autosleutel. Ik hoor hoe belblondje de deur op slot draait, hoe ze mijn auto start en wegrijdt.
Uren verstrijken. Buurmannen en buurvrouwen, buurjongens en buurmeisjes lopen voorbij mijn huis. Sommigen kijken naar binnen, sommigen kijken twee keer of komen een paar keer terug, om mij beter te zien. Nog meer uren verstrijken en het wordt donker.
Dagen verstrijken. Belblondje en haar hondje zie ik nooit meer. Mijn auto ook niet. Het is donker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten