Een andere vrijdag

Hanna heeft altijd weer verrassingen voor mij in petto. Zo ook deze vrijdag.

Vrijdag, 6u40.
Hanna staat nooit vroeg op, op vrijdag. Want Hanna is altijd vrij op vrijdag, om van een lang weekeinde te genieten. Het verbaast me daarom dat Hanna de trap afkomt, als ik de deur uit wil gaan.
"Uitkleden!"
Hanna´s bevel klingt streng, onverbiddelijk. Ik moet gehoorzamen.
Terwijl ik naakt in de gang sta, inspecteert Hanna mijn lijf. Ze doet mij mijn ball-cuff om, ze hangt een gewichtje aan de piercing door mijn linkertepel en ze brengt een butt-plug in in mijn kont.
"Aankleden!"

Vrijdag, 8u15.
Iets later dan anders, maar toch als een van de eersten ben ik op kantoor. Ik start de computer op, ik haal koffie en ga achter het toetsenbord zitten. De ball-cuff doet nu al pijn en het is nog lang geen 16u. Ik heb het sleuteltje niet, dus kan ik het slot van die cuff niet openen. Anders wist ik het wel, zou ik de cuff nu verwijderen en pas aan het einde van de middag weer omdoen.
Op het beeldscherm verschijnt een chat-bericht van Hanna: "Doe je benen maar over elkaar en knijp je bovenbenen tegen elkaar. Ik hoop dat je je ballen goed voelt. Geniet van de pijn die je voor mij lijd!."
Hanna wil niet dat ik reageer. Alleen als ze een vraag stelt, mag ik, moet ik antwoord geven.

Vrijdag, 10u15.
Zoals iedere vrijdag nemen we ruim de tijd voor onze koffiepauze; deze keer met saucijzenbroodjes. Opstaan vanchter mijn bureau doet pijn, weer gaan zitten ook. Toch doe ik mijn benen netjes over elkaar, zoals Hanna dat zou willen zien.
Hanna heeft weleens gedreigd een spion onder mijn collega´s te werven, die mij tijdens werkuren zou kunnen controleren.
Ik geloof niet dat ze dat gedaan heeft, maar zeker weten doe ik het niet.
Een volgend chat-bericht verschijnt in beeld: "Ik heb de spikes voor je ball-cuff al klaargelegd. Ik heb zin ze later vandaag heel strak aan te draaien, strakker dan ooit!"
Ik vrees die spikes en Hanna weet dat. Door over die spikes te beginnen doet mijn zak, doen mijn ballen steeds meer pijn.

Vrijdag, 15u45.
Plotseling rinkelt mijn telefoon.
"Hi, met mij. Ik ben bij Sabine. Kom straks maar daarheen! En, o ja, zorg dat je geen kleding draagt, als je bij Sabine de oprit oprijdt!"
Sabine is de tweelingzus van Hanna. Beide zussen lijken als twee druppels water op elkaar. Nog steeds heb ik moeite ze uit elkaar te houden; zeker als ik één van beiden tegenkom. Bovendien verschillen de twee zussen nauwelijks van karakter, hebben ze dezelfde smaak, dezelfde voorkeuren.
Ik weet niet wat ik van deze opdracht moet denken. Sabina doet weleens ondeugend, maar voor zover ik weet alleen in woorden, niet in daden.
Ik hoop dat Hanna mij in de auto laat wachten, om haar na het samenzijn met Sabine naar ons huis te rijden.

Vrijdag, 16u50.
Naakt achter het stuur rijd ik bij Sabine de oprit op. Nog voor ik Hanna een berichtje kan sturen, gaat mijn telefoon over: "uitstappen, auto afsluiten en via de achterdeur naar binnen. En schiet eens op!"
Een huivering gaat door mijn lichaam, kippenvel op mijn huid, ik sidder uit vrees voor wat gaat komen.
Ik stap door de achterdeur de keuken binnen, waar Hanna en Sabine op mij staan te wachten.
Beide vrouwen dragen exact dezelfde kleding, dezelfde make-up. Ik kan niet onderscheiden wie wie is.
Zonder iets te zeggen, doet een van twee mij een kap over mijn hoofd, waardoor mij alle zicht wordt ontnomen.
"Zo, nu is het de hoogste tijd om de spikes in de ball-cuff te draaien. Het sletje verheugt zich de hele dag al op de pijn van die spikes. En ik verheug me erop hem te horen kermen, als spikes in zijn zak en zijn ballen priemen!"
Niet veel later voel ik de punten van de spikes in mijn huid prikken, door mijn huid steken, in mijn zak, tegen mijn ballen, in mijn ballen. Ik kreun niet, ik kerm niet, ik schreeuw vanwege de pijn.
"Laten we hem toch maar een een mondknevel omdoen. Dit gegil is niet om aan te horen!"


Vrijdag, 18u00.
Ik lig op de grond in de bijkeuken, armen en benen gespreid, polsen en enkels geboeid aan haken in de muur.
De pijn in mijn zak en in mijn ballen is vreselijk. Hanna en Sabine hebben de spikes nog verder aangedraaid, nadat ze mij de mondknevel hadden omgedaan.
Bovendien hebben ze klemmen op mijn tepels gezet. Ik kan die klemmen niet zien, maar weet voor 99% zeker dat het krokodillenklemmen zijn. Ik voel de tanden van de klemmen in mijn tepels bijten.
"O, het is al zes uur geweest! Er wordt op ons gewacht, we moeten ons haasten!"
Ik hoor hoe Hanna en Sabine de bijkeuken verlaten, de hakken tikken op het beton van de vloer. De deur knalt dicht, ik hoor nog een deur, ik hoor het starten van een auto, de auto rijdt weg. En dan is het stil.

Vrijdag, tijdstip onbekend.
De pijn in mijn zak, in mijn ballen, in mijn tepels is ondragelijk. Hoewel ik waarschijnlijk al uren stillig, ben ik buiten adem. Tranen biggelen over mijn wangen. Het is alsof alles draait. En dan raak ik buiten bewustzijn.

**wordt vervolgd**